Αντιθέτως, όλα τα ανωτέρω προοιώνιζαν μια πορεία ζωής όπου θα ήταν ευδιάκριτα τα στοιχεία της διαφορετικότητας, της πρωτοπορίας, συνοδευόμενα από μια ιδιαίτερα έντονη δράση, μια και στον 1ο οίκο εκτός από τον Ουρανό, συναντάμε και έναν πανίσχυρο, θεμελιωδώς αλλά και συμπτωματικά, Άρη, που έφερε όμως και ένα βαρύ φορτίο, μια ξεχωριστή ενέργεια που συνδεόταν με κάτι το βαθύ, δύσκολο, φωτεινό και συνάμα πολύ σκοτεινό, εφόσον αυτός ο Άρης είχε μια τόσο στενή σύνδεση μέσω τετραγώνου με τον Ήλιο και τον Πλούτωνα.

Η ιδιαιτερότητα στη ζωή της Elisabeth ξεκινάει ήδη από την ενδομήτρια περίοδο, όπου μοιράζεται τον 1ο οίκο της με άλλα δύο κοριτσάκια, με τη μία εκ των οποίων ήταν ταυτόσημα δίδυμα. Βλέποντας την Αφροδίτη στο ζώδιο των Διδύμων και στον 3ο οίκο, στην τριπλότητα του Ερμή και στα όρια του Διός, είναι αδύνατον να μη συνδέσουμε την ύπαρξη των αδερφών της με αυτόν τον γυναικείο πλανήτη και ο οποίος είναι σε ισομοιρίας τετράγωνο με τον ωροσκόπο.

Ήταν η πρώτη που βγήκε, ζυγίζοντας μετά βίας ένα κιλό, ενώ δεν ήταν καθόλου σίγουρο πως θα επιβίωνε. Οι δυσκολίες δείχνουν να αρχίζουν ήδη πριν τη γέννηση, με την όψη τετραγώνου που κάνει η Σελήνη με τον Ουρανό. Όμως τα κατάφερε, παρότι μετά τη γέννηση ακολούθησε και άλλη σκληρή όψη της Σελήνης που τη βλέπουμε να έχει πιαστεί στα βρόχια του τετραγώνου του Άρη με τον Πλούτωνα, δηλαδή με τον ίδιο τον θάνατο, μια και ο Άρης, εκτός από παραδοσιακός κυβερνήτης του Σκορπιού, στο συγκεκριμένο χάρτη είναι και κυβερνήτης του 8ου οίκου. Όσο για τον Πλούτωνα, ποιος δεν γνωρίζει ποιο βασίλειο του είχε δοθεί; Και αφού περάσει από τις Συμπληγάδες των τετραγώνων, η Σελήνη συμφιλιώνεται με τους κακεργέτες, κάνοντας ένα τρίγωνο με τον Κρόνο από το 8ο οίκο και ένα δεύτερο με τον Ουρανό, που τυχαίνει να βρίσκεται στην τελευταία μοίρα των Ιχθύων, σε σύνοδο με τον δύσκολο απλανή αστέρα Scheat. Και κάτι ακόμα: η αρχή της πορείας της στην 3η μοίρα του Καρκίνου την θέλει σε ακριβείας αντίθεση με τη θέση της προγενέθλιας σεληνιακής έκλειψης της 25/6/1926.

Η ίδια έλεγε πως σώθηκε χάρη στην ιδιαίτερη φροντίδα και αγάπη της μητέρας της. Σίγουρα συνετέλεσε και αυτό και πως θα μπορούσαμε άλλωστε να το αμφισβητήσουμε, όταν βλέπουμε μια Σελήνη στον Καρκίνο και στον 4ο οίκο σε τρίγωνο με τον ωροσκόπο της; Και φαίνεται πως αυτές οι πρώτες επαφές με το θάνατο και το φόβο του, αλλά και τη σωτηρία μέσα από τη μητρική στοργή και θαλπωρή, άφησαν στην ψυχή της ανεξίτηλη τη σφραγίδα τους και έγιναν το εφαλτήριο για να αγγίξει και να δουλέψει το πιο δύσκολο, το πιο αινιγματικό, το άπιαστο, το θέμα του θανάτου, που είναι άρρηκτα συνδεδεμένο με το άλλο μέγα μυστήριο που ονομάζεται ζωή.

Η Elisabeth είναι η διεθνώς αναγνωρισμένη και καταξιωμένη ψυχίατρος και θανατολόγος,¹ η αδιαμφισβήτητα ειδική στον τομέα του πένθους και του θανάτου. Η Elisabeth διαπιστώνει από νεαρή ηλικία, πως ο θάνατος, ένα ερώτημα ζωτικής σημασίας, καθώς και ο φόβος του θανάτου, είναι άρρηκτα συνδεδεμένοι με το φόβο για τη ζωή, είναι οι δυο όψεις του ιδίου νομίσματος και πως ο σύγχρονος άνθρωπος έχει αποκοπεί από την “τέχνη” του θανάτου και από τη σοφία με την οποία τον προσέγγιζαν οι αρχέγονες κοινωνίες και οι πιο παλιές παραδόσεις, θεωρώντας τον ως το τελευταίο στάδιο της ωρίμανσης και της ανάπτυξης.

Εξαιρετικά εντυπωσιακό είναι το πως όλο αυτό αποτυπώνεται στον αστρολογικό της χάρτη: Ο Άρης, το “τέλος”, είναι τοποθετημένος στην “αρχή” υποδηλώνοντας τη στενή τους σχέση και κατά κάποιο τρόπο τη ταύτισή τους. Παραφράζοντας τα λόγια του Ευαγγελίου θα μπορούσαμε να πούμε πως ἐν ἀρχή ἦν τὸ τέλος και ἐν τῷ τέλει ἦν ἡ ἀρχή. Ο θάνατος βγαίνει από το σκότος και επιβάλλει την αρχηγική του παρουσία στον 1ο οίκο, απ’ όπου κάνει μια δύσκολη όψη με το alter ego του, τον Πλούτωνα, πού την προηγούμενη ημέρα έκανε καζίμι με τον Ήλιο και την επόμενη ολοκλήρωσε ένα τετράγωνο ακριβείας με τον Άρη, για να έχει προλάβει να αποχωριστεί κατά 3 λεπτά της μοίρας τη στιγμή της γέννησης, σε μια απέλπιδα προσπάθεια να απαγκιστρωθεί από τους κακεργέτες. Η Elisabeth βγάζει το ζοφερό παιχνίδι του θανάτου από το σκότος του Κάτω Κόσμου και το κάνει προσωπική υπόθεση, εναποθέτοντας ένα μέρος του στο τραπέζι του 5ου οίκου και καλεί τους πιο σκοτεινούς φόβους και τους ζητά να παίξουν το σκληρό αυτό παιχνίδι, αλλά με ανοιχτά χαρτιά, μέσα στον οίκο της χαράς, της δημιουργίας, με μια παιγνιώδη διάθεση, σε μια προσπάθεια εξορκισμού και εξευμενισμού των φόβων.

Το μεταφυσικό στοιχείο δεσπόζει έντονα στον χάρτη της Elisabeth. Ξεκινώντας από τον ωροσκόπο στους Ιχθύς και ακολουθώντας τον παραδοσιακό κυβερνήτη τους, Δία, τον βρίσκουμε μέσα στον τελευταίο οίκο του ωροσκοπίου, χώρο μοναχικό, χώρο απόσυρσης, ενδοσκόπησης και αποκρυφισμού. Σε αμοιβαία συγκλίνουσα αντίθεση με τον Ποσειδώνα, οι δύο πνευματικοί πλανήτες κονταροχτυπιούνται, σαν να γίνεται μια ιδεολογική πάλη, μια αντιπαράθεση μέσα σε χώρους απομόνωσης και περισυλλογής. Ο δε Δίας, κυβερνήτης του 1ου οίκου να κρύβεται σαν φυγάς και ο Ουρανός, να εκτίθεται σε κοινή θέα.

Ο Κρόνος από τον Σκορπιό και από τον 8ο, σε όψη τριγώνου, μέσω αμοιβαίας σύγκλισης με το σκηνικό που εξελίσσεται στον 5ο οίκο, παρέχει στήριξη και ενώ η όψη τετραγώνου σε αμοιβαία και πάλι σύγκλιση με τον Ερμή που βρίσκεται και αυτός σε οίκο σκοτεινό, δίνει βαριές σκέψεις. Εδώ επαναλαμβάνεται το ίδιο μοτίβο. Το μυαλό δουλεύει και επεξεργάζεται τα θέματα του θανάτου, αλλά με μια αγέρωχη, λεβέντικη, μια αφ’ υψηλού βασιλική θεώρηση από τον χώρο του Λέοντα. Βεβαίως, ο Ερμής είναι και κυβερνήτης του 4ου οίκου, δηλαδή του πατέρα, και διαβάζουμε πως η Elisabeth αρνήθηκε σθεναρά να υπακούσει στην επιθυμία του πατέρας της, ο οποίος φαίνεται πως δεν έτρεφε μεγάλη εκτίμηση για τις σπουδές και απαιτούσε να εργαστεί η κόρη του ως γραμματέας στην επιχείρησή του. Η όψη αυτή του τετραγώνου μας προϊδεάζει για ένα μάλλον περιοριστικό, ίσως και αυταρχικό πατέρα, κάτι που μας επιβεβαιώνει και η συμμετοχή του Ήλιου, φυσικού σημειοδότη του πατέρα, στο τετράγωνο με τους κακεργέτες. Η Elisabeth δε δίστασε να πάει ενάντια στις επιθυμίες του και να φύγει από το σπίτι. Είναι η εποχή που τελειώνει ο 2ος Παγκόσμιος Πόλεμος και που ο προοδευμένος ωροσκόπος της αγγίζει τον επαναστάτη Ουρανό. Συγχρόνως, η πρώτη επιστροφή των Δεσμών με μια έκλειψη που γίνεται δύο ημέρες πριν από τα δέκατα όγδοα γενέθλιά της, με τον ωροσκόπο της έκλειψης να είναι σε ισομοιρίας τρίγωνο με τον γενέθλιο Ουρανό και ο Ουρανός της έκλειψης να τετραγωνίζει τον ωροσκόπο της, λειτουργεί σαν μια υπενθύμιση των πρωταρχικών γεγονότων, όμως αυτή τη φορά ο προοδευμένος Δίας έχει βγει από την κρυψώνα του στο προσκήνιο και πραγματοποιεί όψη τριγώνου με τους πρωταγωνιστές του 5ου οίκου, ωθώντας την να δει κάτω από μια διαφορετική οπτική ματιά το όλο σκηνικό, πολύ πιο αισιόδοξη, πιο δυναμική, πιο εγκεφαλική αυτή τη φορά. Λίγο νωρίτερα, ο μεν γενέθλιος Κρόνος της έγινε ορθός, ο δε γενέθλιος Ερμής έγινε ανάδρομος. Η όψη από αμοιβαία συγκλίνουσα γίνεται αμοιβαία αποκλίνουσα. Έτσι η Elisabeth απομακρύνεται από την κηδεμονία και την επιτήρηση του πατέρα της, ανεξαρτητοποιείται και ακολουθεί τον δικό της δρόμο, τον δρόμο που ονειρευόταν από μικρή, δηλαδή να γίνει γιατρός.

Αρχικά κάνει εθελοντική εργασία ανακούφισης στην Πολωνία σε πρόσφυγες από τη ναζιστική Γερμανία και σε άλλα μέρη στην Ευρώπη, πριν σπουδάσει στο Πανεπιστήμιο της Ζυρίχης, απ' όπου απέκτησε τον τίτλο του γιατρού το 1957. Κατά τη διάρκεια της εργασίας της στο Κρατικό Νοσοκομείο του Μανχάτταν ήρθε για πρώτη φορά σε επαφή με ετοιμοθάνατους ασθενείς. Η έλλειψη ενδιαφέροντος, συμπόνιας και ανθρώπινης μεταχείρισης απέναντι στους βαριά ασθενείς σόκαρε την Elisabeth και την οδήγησε στη δημιουργία ενός εργαστηρίου, το οποίο ειδικευόταν στην αντιμετώπιση των αναγκών αυτών των ατόμων. Δίδασκε, επίσης, στους φοιτητές ιατρικής πώς να αντιμετωπίζουν με σεβασμό τους ασθενείς με ανίατες παθήσεις που οδηγούν στο θάνατο, προσδιορίζοντας και αναγνωρίζοντας παράλληλα τα διάφορα ζητήματα που αντιμετώπιζαν καθώς πλησίαζαν προς το τέλος της ζωή τους.

Το 1967-8 ο προοδευμένος Χείρωνάς της, από τον 2ο γενέθλιο οίκο, τον οίκο των αξιών, έχει προοδεύσει πάνω στην κυβερνήτριά του Αφροδίτη μέσα στον 3ο οίκο, στον άξονα της επικοινωνίας, της γνώσης και της συγγραφής, ενεργοποιώντας συγχρόνως και το μεσοδιάστημα Ουρανού/Ποσειδώνα, το οποίο βρίσκεται σε απόλυτη σύνοδο με την Κυθέρεια. ΄Ετσι το 1969 δημοσιεύεται το δημοφιλέστερο έργο της «On Death and Dying», στο οποίο διατύπωσε για πρώτη φορά τη θεωρία της για τα πέντε στάδια της θλίψης —άρνηση, θυμός, διαπραγμάτευση, κατάθλιψη, αποδοχή. Πίστευε, ότι οι ετοιμοθάνατοι ασθενείς πρέπει να βιώσουν κάθε στάδιο των τελευταίων ημερών τους για να επιλύσουν οποιαδήποτε ζητήματα τούς απασχολούν πριν πεθάνουν. Ήταν ενάντια στην ευθανασία καθώς θεωρούσε, ότι εμποδίζει το άτομο να κλείσει τις εκκρεμότητές του και να προχωρήσει ελεύθερο στο επόμενο στάδιο. Η πληγή, το τραύμα, έπρεπε να έρθει σε επαφή με την Αφροδίτη, τη θεά της αγάπης, της γλυκύτητας και την βοηθό τους Διός στα θέματα της ευεργεσίας. Η Elisabeth δεν είχε ποτέ σταματήσει να διακυρήσσει πως η αγάπη ήταν βασική προϋπόθεση για τη διαχείρηση των πληγών. Στην πορεία αντιλήφθηκε πως το μοντέλο της για τα πέντα στάδια του πέθνους θα μπορούσε να εφαρμοστεί εξ ίσου αποτελεσματικά και σε άτομα που έπρεπε να διαχειριστούν οποιοδήποτε είδος σοβαρής απώλειας, όπως την απώλεια κάποιου αγαπημένου προσώπου, θέματα υγείας, εργασίας, γάμου, ελευθερίας, κλπ. Σήμερα το μοντέλο Kübler Ross θεωρείται πως έχει φέρει επανάσταση στις σύγχρονες θεραπευτικές πρακτικές, επιτρέποντας σε πολλούς ανθρώπους σε όλο τον κόσμο να θεραπευτούν και να προχωρήσουν.

Το 1970 έδωσε μια διάλεξη στο Πανεπιστήμιο Χάρβαρντ, όπου ανέπτυξε το θέμα "Περί θανάτου". Είναι η εποχή που ο προοδευμένος Ήλιος και Πλούτωνάς της έρχονται σε αντιπαράθεση με τον γενέθλιο Δία της, με όλα όσα αντιπροσωπεύει αυτός ο Δίας, και δεν είναι δύσκολο να αντιληφθούμε τις ιδεολογικές προκλήσεις που συνεπάγονται αυτές οι ενέργειές της και η γενικότερη στάση της επάνω στο θέμα του θανάτου, ένα θέμα ταμπού μέχρι εκείνη τη στιγμή, που ακόμα και οι γιατροί δυσκολεύονταν να το αγγίξουν. Η Elisabeth περιέγραψε το θάνατο ως απλώς ένα άλλο στάδιο στη ζωή και το μεγαλύτερο επίτευγμά της ήταν να αλλάξει επιτυχώς τον τρόπο με τον οποίο οι άνθρωποι μιλούσαν και συμπεριφέρονταν σε αυτούς που έφευγαν, ώστε να έρθουν αντιμέτωποι με το τέλος γαλήνια και με αξιοπρέπεια.

Μέχρι τον Ιούλιο 1982, η Elisabeth πρόσφερε σε 125.000 μαθητές μαθήματα με θέμα τον θάνατο. Παράλληλα δίδαξε σε κολέγια, ιατρικές σχολές, τμήματα κοινωνικής εργασίας και παρέδωσε σεμινάρια. Η ίδια έλαβε δεκαεννέα τιμητικά βραβεία. Έγραψε 24 βιβλία τα οποία μεταφράστηκαν σε 44 γλώσσες. Απεβίωσε στις 24/8/2004 μετά από μια σειρά εγκεφαλικών επεισοδίων. Την ίδια χρονιά, λίγο πριν από τα γενέθλιά της, ο διελαύνων Πλούτωνας άγγιζε το μεσουράνημά της.

Το 2007 εισήχθη στο National Women’s Hall of Fame και το περιοδικό Time την έβαλε στη λίστα με τους "100 σημαντικότερους στοχαστές" του 20ού αιώνα, τιμώντας, κατά πάσα πιθανότητα χωρίς να το γνωρίζουν, τον μέγα ευεργέτη Δία της, τον κυβερνήτη τριών οίκων στο ωροσκόπιό της, που της επέτρεψε μέσω της προσωπικής της δραστηριότητας, του τρόπου σκέψης και λειτουργίας της, του επαγγέλματός της και της ενσυναίσθησής της —ωροσκόπος, φώτα, Ουρανός και Πλούτωνας βρίσκονται σε υδάτινα ζώδια— να προσφέρει απλόχερα βοήθεια, συνδρομή, ανακούφιση και αγάπη.

¹ Θανατολογία: Η γέννηση αυτού του ακαδημαϊκού κλάδου πιστώνεται στον Ρώσο επιστήμονα Ilya Ilyich Metchnikov που υποστήριξε το 1903, ότι χωρίς συστηματική προσοχή στο θάνατο, οι επιστήμες της ζωής δεν θα ήταν ολοκληρωμένες. Η Θανατολογία παραμένει ελάχιστα μελετημένη, αλλά γνώρισε μια αναβίωση του ενδιαφέροντος μετά τον Δεύτερο Παγκόσμιο Πόλεμο που είδε τον κόσμο να στοιχειώνεται από τις αναμνήσεις των πολυάριθμων θυμάτων, ιδίως εκείνων της ατομικής βόμβας. Κατά τη διάρκεια αυτής της περιόδου προβληματισμού, πολλοί υπαρξιστές φιλόσοφοι εξέτασαν ζητήματα ζωής και θανάτου, ιδιαίτερα ο Herman Feifel, ένας Αμερικανός ψυχολόγος που δημοσίευσε το βιβλίο του The Meaning of Death το 1959. Στη Γαλλία, ο κλάδος οφείλει την ανάπτυξή του στο έργο του ερευνητή Louis-Vincent Thomas, που θεωρείται ο ιδρυτής της θανατολογίας [Βικιπαίδεια].

Προτεινόμενα άρθρα για σένα