Γιατί χωρίζει πραγματικά ο Λέων; Η αλήθεια πίσω από το θεατρικό του φινάλε

Ο έρωτας είναι ένα υπέροχο θεατρικό έργο — άλλοτε κωμωδία, άλλοτε δράμα, και μερικές φορές, δυστυχώς, τραγωδία. Όταν ο πρωταγωνιστής αυτού του έργου είναι ένας Λέων, η σκηνή φωτίζεται, τα φώτα στρέφονται πάνω του, και η παράσταση υπόσχεται να είναι φαντασμαγορική. Αλλά τι γίνεται όταν ο βασιλιάς της ζούγκλας αποφασίσει να κατεβάσει την αυλαία; Τι είναι αυτό που τον οδηγεί να πει “ως εδώ” σε μια σχέση, και μάλιστα με εκείνο το χαρακτηριστικό μείγμα μεγαλείου, αξιοπρέπειας και... θεατρικής εξόδου;

Ο Λέων δεν είναι απλώς ένα ζώδιο· είναι εμπειρία. Είναι σαν ηλιοκαμένος πρωταγωνιστής σε ρομαντική ταινία του καλοκαιριού — θέλει να αγαπήσει με πάθος, να νιώσει ότι τον θαυμάζουν, να ακούσει “είσαι μοναδικός” τόσες φορές, όσες ένα παιδί ακούει "μπράβο" όταν κάνει τις πρώτες του ζωγραφιές. Μπαίνει στη σχέση με την καρδιά του ανοιχτή, το δώρο τυλιγμένο με κορδέλα και μια σαμπάνια συναισθημάτων έτοιμη να ανοίξει σε κάθε ραντεβού. Αλλά αν κάποιος δεν προσέξει το πακέτο ή — ακόμη χειρότερα — το πετάξει στην άκρη χωρίς ένα “ευχαριστώ”, ο Λέων αρχίζει να στραβώνει.

Βλέπεις, αυτό το λαμπερό πλάσμα θέλει όχι μόνο να τον κοιτάς, αλλά να τον βλέπεις — βαθιά. Να τον ακούς, αλλά και να νιώθεις αυτά που λέει, ακόμη και όταν δεν τα λέει. Να αγγίζεις τον εγωισμό του με χάδι, όχι με σφυρί. Και αν είσαι από εκείνους που νομίζουν ότι η αγάπη είναι “μια συνήθεια” ή “δεν χρειάζονται πολλά λόγια”, τότε ετοιμάσου να ακούσεις το λιοντάρι να μουγκρίζει... όχι από χαρά, αλλά από απογοήτευση.

Ένας από τους πιο ύπουλους λόγους που μπορεί να οδηγήσουν αυτόν τον φλογερό εραστή στην έξοδο είναι η σταδιακή συναισθηματική ψύχρα. Ναι, ναι, κι ας μην το παραδέχεται εύκολα, ο Λέων μπορεί να λάμπει σαν ήλιος, αλλά μέσα του έχει και έναν μικρό, ευαίσθητο θερμοστάτη που παγώνει όταν δεν τον ζεσταίνουν με στοργή. Αν νιώσει πως ο άλλος είναι “αλλού” — όχι απαραίτητα με άλλο πρόσωπο, αλλά ακόμα και απορροφημένος από ταινίες, δουλειές, ή το κινητό του — τότε αρχίζει να μπαίνει σε λειτουργία “είμαι καλά, δεν είναι τίποτα”, ενώ μέσα του χτίζεται ένα ολόκληρο δράμα εποχής.

Η απιστία; Φυσικά και είναι αιτία διαζυγίου, ίσως και ταινίας δράσης. Όχι μόνο επειδή τον προδώσατε, αλλά γιατί καταρρίψατε την εικόνα που είχε φτιάξει για εσάς – κι εκείνος λατρεύει την εικόνα. Μπορεί να συγχωρήσει πολλά, αλλά όχι να νιώσει ότι γελοιοποιείται. Είναι σαν να φόρεσες βερμούδα σε βασιλική δεξίωση. Δεν συγχωρείται εύκολα.

Μια άλλη παγίδα που οδηγεί τον Λέοντα στη φυγή είναι όταν νιώθει ότι δίνει, δίνει, δίνει... και παίρνει πίσω ένα “οκ” ή μια ξαναζεσταμένη αγκαλιά. Αν προσφέρει χρόνο, φροντίδα, συγκινήσεις, αλλά αντί για ευγνωμοσύνη λαμβάνει σιωπή ή – χειρότερα – γκρίνια, αρχίζει να νιώθει ότι δεν είναι βασιλιάς αλλά υπηρέτης. Κι αν ο Λέων αισθανθεί ότι δεν είναι σημαντικός, απλώς δεν μπορεί να μείνει. Όσο κι αν αγαπά.

Και εδώ έρχεται το πιο λεπτό και αθόρυβο “χτύπημα”: η απόρριψη του συναισθήματος. Αν κάποιος τον κοροϊδέψει επειδή “τα παίρνει όλα προσωπικά”, τον πει “υπερβολικό” ή “δραματικό”, τότε μην εκπλαγείτε αν κάποια μέρα αρχίσει να κλείνει τον εαυτό του. Δεν θα σας φωνάξει. Θα γίνει πιο σιωπηλός. Θα κάνει πίσω λίγο-λίγο, όπως αποσύρεται ο ήλιος πίσω από τα σύννεφα. Και εκεί, κάπου μέσα σε αυτή τη σιωπή, γεννιέται ο χωρισμός.

Ο Λέων δεν φεύγει εύκολα. Θα παλέψει, θα εκφραστεί, θα δώσει δεύτερες και τρίτες ευκαιρίες. Αλλά όταν περάσει το σημείο χωρίς επιστροφή, τότε φεύγει θεαματικά – όχι απαραίτητα με ουρλιαχτά, αλλά με αξιοπρέπεια. Μπορεί να κάνει τη μεγάλη έξοδο σαν σταρ που αποχωρεί από το σκηνικό με χαμόγελο, αφήνοντας τους άλλους να αναρωτιούνται “μα τι έγινε;”.

Και ξέρεις τι έγινε; Έπαψε να νιώθει σημαντικός. Έπαψε να βλέπει φως. Έπαψε να ακούει το χειροκρότημα. Κι όταν σταματήσει να αγγίζει τον πυρήνα του άλλου, τότε απλώς... σταματά να θέλει να είναι εκεί.

Γιατί για αυτόν, ο έρωτας είναι παράσταση, είναι συναίσθημα, είναι αφήγηση, είναι ασφάλεια, είναι ενέργεια. Θέλει να βλέπει λάμψη στα μάτια σου όταν τον κοιτάς. Θέλει να ακούει τη φωνή σου να λέει “μου έλειψες” όχι μηχανικά, αλλά με την καρδιά. Θέλει να νιώθει στα αγγίγματά σου ότι είναι ο ένας και μοναδικός.

Αν του τα δώσεις αυτά; Θα μείνει για πάντα, θα σε ανεβάσει στη σκηνή του και θα λάμπετε μαζί. Αν όμως όχι… τότε ο ήλιος του δύει ήσυχα και δεν ξανανατέλλει από την ίδια πλευρά.