Γιατί χωρίζει πραγματικά ένας Ταύρος; Η σιωπηλή επανάσταση της καρδιάς του

Αν προσπαθήσεις ποτέ να καταλάβεις γιατί ένας Ταύρος αποφασίζει να πει το μεγάλο «αντίο», τότε αξίζει να μπεις για λίγο στα γεμάτα υφή, αρώματα και παλμούς μονοπάτια της ψυχής του. Ναι, ο Ταύρος είναι το ζώδιο της Αφροδίτης, της γης, της απτότητας – δεν είναι από αυτούς που φεύγουν εύκολα, και σίγουρα όχι επειδή απλώς ξύπνησαν στραβά ένα πρωί. Όμως, όταν το κάνουν... κάτι έχει καεί βαθιά στα θεμέλια.

Ο Ταύρος θέλει να ακούει λόγια που τον γαληνεύουν, να βλέπει εικόνες ομορφιάς και ισορροπίας, να αγγίζει και να αγγίζεται με στοργή. Δεν του αρκεί να του πεις «σ’ αγαπώ» – πρέπει να το νιώσει με κάθε του κύτταρο, όπως νιώθει το βάρος ενός καλού παλτού στους ώμους του ή την ικανοποίηση μετά από ένα φαγητό που άξιζε κάθε θερμίδα. Αν όλα αυτά αρχίσουν να ξεθωριάζουν; Αν η σχέση πάψει να είναι το καταφύγιο της ημέρας και αρχίσει να θυμίζει περισσότερο αποθήκη συναισθημάτων με ξεχασμένα ράφια; Τότε κάτι μέσα του αρχίζει να μουδιάζει. Και το μουδιασμένο, όσο κι αν αντέχει, στο τέλος φεύγει.

Όμως, μην ξεγελιέσαι: δεν μιλάμε για μια απλή έλλειψη συναισθηματικής συντήρησης. Ο Ταύρος, κατά βάθος, είναι και λίγο άνθρωπος του πάθους. Αν η σχέση δεν του διεγείρει πλέον ούτε τα μάτια, ούτε τα αυτιά, ούτε – πόσο μάλλον – το δέρμα του, τότε σβήνει το φως και φεύγει χωρίς ντραμς και φανφάρες. Ο χωρισμός του δεν είναι εκρηκτικός· είναι σαν να έχεις ξεχάσει ένα τριαντάφυλλο σε βάζο για τρεις εβδομάδες και ένα πρωί να το βρεις λυγισμένο, σχεδόν λυπημένο, αλλά αποφασισμένο να πέσει μόνο του.

Αγαπά την επανάληψη, ναι – αλλά όχι την αδιαφορία. Θέλει να ξέρει τι θα φάει, τι ώρα θα γυρίσεις, και ότι όταν καθίσετε μαζί στον καναπέ, δεν θα είναι απλώς δύο σώματα, αλλά δύο άνθρωποι που ακούν, βλέπουν, αγγίζουν ο ένας τον άλλον. Αν χαθεί αυτός ο συγχρονισμός; Αν αρχίσει να νιώθει σαν γλάστρα στο μπαλκόνι σου που ποτίζεται μόνο όταν το θυμάσαι; Ο Ταύρος θα αρχίσει να σκέφτεται. Σιωπηλά. Εσωτερικά. Επώδυνα. Και όταν σκεφτεί πολύ... δεν έχει γυρισμό.

Αλλά – και εδώ έρχεται η αναπάντεχη τροπή – δεν του φτάνει μόνο η σταθερότητα. Όσο κι αν αγαπά το ασφαλές του καταφύγιο, έχει μέσα του ένα κομμάτι που θέλει να ζήσει με πάθος. Αν η σχέση γίνει προβλέψιμη, χωρίς λίγο δράμα, χωρίς εκείνη την σπίθα που του θυμίζει ότι είναι ποθητός και όχι απλώς «ο σύντροφος που μαγειρεύει καλά», τότε αρχίζει να αποζητά το άγνωστο. Δεν θα κάνει ακροβατικά για να το βρει – δεν είναι από τα ζώδια που πετάνε το σπίτι τους για μια νύχτα – αλλά αν έρθει το αίσθημα πως δεν υπάρχει πια περιπέτεια, ο νους του αρχίζει να ταξιδεύει. Και όταν ο νους φύγει... το σώμα ακολουθεί αργά, μεθοδικά, όπως το τρένο που δεν βιάζεται, αλλά φτάνει πάντα στον προορισμό του.

Μην τον προκαλέσεις με ζήλια, έλεγχο ή υπονοούμενα. Δεν θα μπει σε παιχνίδια. Αν νιώσει παγιδευμένος, καταπιεσμένος ή ανεπαρκής, δεν θα φωνάξει. Θα αποσυρθεί με εκείνη την ήρεμη αξιοπρέπεια που κάνει τους άλλους να τρελαίνονται. Και το χειρότερο; Θα το έχεις χάσει, χωρίς να σου έχει δείξει το πότε ακριβώς σε διέγραψε.

Αντίθετα με ό,τι πιστεύεται, ο Ταύρος δεν είναι συναισθηματικά ψυχρός. Είναι υπερβολικά συναισθηματικός – απλώς δεν κάνει θόρυβο γι’ αυτό. Αν τον αγαπάς, θα πρέπει να τον "αισθάνεσαι" – να δεις το βλέμμα του όταν σου φέρνει το αγαπημένο σου γλυκό, να ακούσεις τον ήχο της σιωπής του όταν πονάει, να νιώσεις τη θερμοκρασία στο σώμα του όταν κάτι δεν πάει καλά. Δεν ζητάει πολλά. Μόνο όλα.

Κι αν σου φαίνεται δύσκολο να τον κρατήσεις κοντά, δεν είναι επειδή είναι περίπλοκος. Είναι επειδή δεν μπορεί να επιβιώσει σε σχέσεις που δεν τον αγγίζουν – κυριολεκτικά και μεταφορικά.

Και στο τέλος της ημέρας, αν φύγει, δεν θα πάρει μαζί του μόνο τα πουλόβερ του. Θα πάρει και την αίσθηση ασφάλειας, τρυφερότητας και εκείνη την αθόρυβη αγάπη που μοιάζει με μια ζεστή κουβέρτα τον χειμώνα – και σου λείπει μόνο όταν παγώσεις.

Οπότε, αν έχεις δίπλα σου έναν τέτοιο άνθρωπο, πρόσεξε. Μην τον κάνεις να νιώσει μόνος ενώ είναι μαζί σου. Γιατί αν φτάσει να νιώθει έτσι… τότε είναι σαν να μην είσαι εκεί καθόλου. Και ο Ταύρος, όταν δεν έχει κάτι να τον κρατάει… αποχωρεί χωρίς πολλά λόγια, αλλά με όλη τη βαρύτητα μιας σιωπηλής επανάστασης.