Γιατί χωρίζει πραγματικά η Παρθένος; Το "αντίο" με σχέδιο, ύφος και... υποσημειώσεις

Αν έχεις βρεθεί ποτέ σε σχέση με Παρθένο –ή αν είσαι εσύ ο ίδιος/η ίδια ένας από αυτά τα πλάσματα της γήινης τελειότητας και του αναλυτικού νου– τότε ξέρεις πολύ καλά πως το «αντίο» από την Παρθένο δεν είναι ποτέ μια αυθόρμητη έκρηξη συναισθήματος, αλλά ένα καλά δομημένο αρχιτεκτονικό σχέδιο. Μια προμελετημένη απόσυρση, ένα "φεύγω" με παρατεταμένες παύσεις, υποσημειώσεις, και εσωτερικές συνεδριάσεις επιτροπής. Και όμως, πίσω από τη λογική βιτρίνα και τη φαινομενική ψυχραιμία, υπάρχει πάθος. Ναι, πάθος. Όχι το φλογερό, θεατρικό του δράματος (αν και μερικές φορές μπορεί να διακρίνεις ένα μικρό), αλλά εκείνο το βαθύ, συγκρατημένο πάθος του ανθρώπου που αν σε διαλέξει, είναι γιατί έχει μετρήσει τα πάντα – ακόμα και πόσες φορές αφήνεις ανοιχτό το ντουλαπάκι στην κουζίνα.

Ο λόγος που φεύγει η Παρθένος δεν είναι ποτέ απλός. Δεν υπάρχει ένα μόνο κουμπί που πατιέται και κάνει το σύστημα να κολλήσει. Είναι πιο πολύ σαν εκείνο το πρόγραμμα στο λάπτοπ που δεν φτιάχνει ποτέ update, έχεις πατήσει 8 φορές επανεκκίνηση, και κάποια στιγμή λες: «Τέρμα, το πετάω από το παράθυρο». Η Παρθένος δεν πετάει πράγματα από το παράθυρο –αυτό θα ήταν χάος, και το χάος δεν συγχωρείται– αλλά αποσύρεται κομψά, με την ακρίβεια χειρουργού και την ευγένεια δασκάλου που μόλις σου έβαλε μηδέν στο πρόχειρο.

Ο πρώτος και πιο θεμελιώδης λόγος που οδηγεί την Παρθένο σε χωρισμό είναι η έλλειψη σεβασμού στη λεπτομέρεια. Αν δεν παρατήρησες ότι άλλαξε conditioner, αν άργησες πέντε λεπτά και δεν έστειλες έστω ένα «φτάνω σε λίγο», αν η φράση σου ήταν «σιγά μωρέ, δεν έγινε και τίποτα», τότε φίλοι μου, έγινε, ή, τουλάχιστον, άρχισε να γίνεται.

Η Παρθένος χρειάζεται να βλέπει, να ακούει και να αισθάνεται ότι η σχέση της έχει λόγο ύπαρξης. Ότι υπάρχει τάξη, πρόγραμμα κι εξέλιξη. Ότι δεν είναι σε μια παράσταση χωρίς σενάριο. Και ναι, θέλει και θαυμασμό – όχι το φτηνό, επιφανειακό του τύπου «είσαι κουκλάρα μωρό μου», αλλά εκείνον τον ήσυχο, ουσιαστικό, που προκύπτει όταν την κοιτάς να οργανώνει το συρτάρι με τα καλώδια και λες: «Πώς το κάνεις αυτό, Θεέ μου;». Αν δεν νιώθει ότι εμπνέει, ότι κάνει τον άλλον να σηκώνει το φρύδι από δέος, τότε αρχίζει και μαζεύεται σαν χελωνάκι. Κι όταν αρχίσει να αποσύρεται εσωτερικά, η εξωτερική αποχώρηση είναι θέμα χρόνου.

Και όχι, δεν θα φύγει κάνοντας σαματά. Θα σου φτιάξει ένα ωραίο πρωινό, θα πει ένα «καλή σου μέρα» με το χαμόγελο εκείνο το λίγο παραπάνω κομμένο, και μετά απλώς... δεν θα είναι πια εκεί. Μπορεί να σου αφήσει ακόμα και σημείωμα – όχι επειδή είναι παλιάς σχολής, αλλά γιατί ήθελε να φροντίσει να καταλάβεις τι έγινε χωρίς να σε πληγώσει πολύ. Το «πολύ» είναι σημαντικό, και είναι θέμα λεπτότητας. Η Παρθένος, ακόμα και όταν χωρίζει, θέλει να το κάνει σωστά.

Τώρα, θα μου πεις, δεν είναι λίγο αντιφατικό που ενώ είναι τόσο λογική, έχει και αυτό το περίεργο δράμα μέσα της; Όχι καθόλου. Είναι σαν εκείνες τις θεατρικές παραστάσεις όπου όλα είναι μετρημένα στη σκηνή, αλλά ο φωτισμός, η μουσική, το βλέμμα του ηθοποιού λένε όσα δεν λέγονται με λόγια. Η Παρθένος, όσο κι αν φαίνεται ήρεμη, έχει μέσα της έναν σκηνοθέτη που ψάχνει συνεχώς το νόημα, τη λεπτομέρεια, την ακρίβεια. Αν ο ρόλος του άλλου είναι επιφανειακός, ασυνεπής ή πρόχειρος, τότε το έργο ακυρώνεται. Δεν το αντέχει. Δεν θέλει έναν σύντροφο κομπάρσο, αλλά έναν συμπρωταγωνιστή.

Και μην ξεχνάς: η Παρθένος μπορεί να συγχωρήσει πολλά, εκτός από το να τη θεωρείς δεδομένη. Αν αρχίσεις να βαριέσαι, να προσπερνάς τα "μικρά", να μη δίνεις σημασία στο πώς νιώθει – ακόμα κι αν δεν στο λέει άμεσα – τότε νιώθει πως δεν είναι πια χρήσιμη. Και για την Παρθένο, το να μην προσφέρει, να μη διορθώνει, να μην υπηρετεί με τον τρόπο της τη σχέση, είναι σαν να της στερείς το οξυγόνο.

Τώρα, υπάρχει και κάτι άλλο. Η Παρθένος δεν είναι ξένη προς την υπερηφάνεια. Δεν το φωνάζει, δεν ζητά επαίνους, αλλά μέσα της έχει έναν σιωπηλό διψασμένο πυρήνα για σεβασμό. Θέλει να ξέρει πως είναι εκλεκτή. Όχι γιατί είναι ματαιόδοξη, αλλά γιατί έχει δώσει. Έχει στηρίξει. Έχει προσέξει τα πάντα. Αν λοιπόν εσύ αρχίσεις να λειτουργείς σαν κακομαθημένος πελάτης σε εστιατόριο πέντε αστέρων που δεν καταλαβαίνει γιατί είναι τόσο σημαντικό να είναι το πιάτο χλιαρό και όχι καυτό, ε, κάποια στιγμή θα σου φέρει τον λογαριασμό.

Το ωραίο με την Παρθένο είναι πως ακόμα κι όταν χωρίζει, δεν το κάνει από μίσος. Το κάνει από καθαρότητα. Θέλει να φύγει με αξιοπρέπεια, όπως μπήκε. Να κρατήσει την ισορροπία, να μην αφήσει πίσω της χάος. Και ξέρεις κάτι; Αν τη ρωτήσεις γιατί φεύγει, θα σου πει ένα "δεν πάει άλλο" με ήρεμη φωνή, αλλά αν μπορούσε να σου ανοίξει το κεφάλι της, θα έβλεπες δεκάδες σκηνές, μικρές στιγμές, φράσεις, εκφράσεις, όλα αποθηκευμένα σαν ντοκουμέντα σε αρχείο με ημερομηνία και ώρα. Όχι από κακία, αλλά γιατί έτσι λειτουργεί. Δεν ξέχασε τίποτα. Και για να φύγει, τα έχει όλα καταγράψει.

Οπότε αν σε άφησε μια Παρθένος, μην πεις ότι έφυγε ξαφνικά. Δεν έφυγε ξαφνικά. Έκανε πρόβα. Είχε σκηνοθετήσει την έξοδό της. Και στην τελική, σου είχε δώσει και σημάδια. Απλώς εσύ δεν τα είδες – ή δεν τα άκουσες – ή δεν τα ένιωσες.

Τώρα το ξέρεις. Ή μάλλον, τώρα το βλέπεις, το νιώθεις. Γιατί αν έχεις υπάρξει αγαπημένος ή αγαπημένη της Παρθένου, τότε κάτι καλό πρέπει να είχες. Και κάτι σημαντικό έχασες. Μόνο που αυτή τη φορά, η Παρθένος φρόντισε να το χάσεις με στυλ. Αυτό δεν είναι απλώς χωρισμός. Είναι αποχώρηση με χειροκρότημα.